ଭାରତର ସ୍ୱାଧୀନତା ଦିବସ
୧୯୪୭ ମସିହା ଅଗଷ୍ଟ ୧୫ ତାରିଖ, ଏକ ଏପରି ମୁହୂର୍ତ୍ତ ଯାହା ଭାରତୀୟ ଇତିହାସରେ ସ୍ୱର୍ଣ୍ଣାକ୍ଷରରେ ଲିପିବଦ୍ଧ। କିନ୍ତୁ ଏହି ଐତିହାସିକ ଦିନର ପୂର୍ବ ରାତି, ଅର୍ଥାତ୍ ୧୯୪୭ ମସିହା ଅଗଷ୍ଟ ୧୪ ରାତି, ମଧ୍ୟ ଅନୁପମ ଓ ଘଟଣାବହୁଳ ଥିଲା। ଏହି ରାତି ଥିଲା ଉତ୍ତେଜନା, ଆଶା, ଭୟ ଓ ପରିବର୍ତ୍ତନର ଏକ ସଙ୍ଗମ। ଏହା ଥିଲା ଏକ ନୂତନ ଯୁଗର ପ୍ରତୀକ୍ଷାର ରାତି, ଯେଉଁଠି ଶତାବ୍ଦୀର ପରାଧୀନତାର ଶୃଙ୍ଖଳ ଭାଙ୍ଗିବାକୁ ଯାଉଥିଲା
ଐତିହାସିକ ପୃଷ୍ଠଭୂମି
ଦୀର୍ଘ ସମୟ ଧରି ବ୍ରିଟିଶ ଶାସନରେ ଥିବା ଭାରତ ୧୯୪୭ ମସିହାରେ ସ୍ୱାଧୀନତା ପାଇବାକୁ ଯାଉଥିଲା। ଏହା ପୂର୍ବରୁ ବ୍ରିଟିଶ ସରକାର ଭାରତକୁ ସ୍ୱାଧୀନତା ଦେବା ପାଇଁ ନିଷ୍ପତ୍ତି ନେଇଥିଲେ, କିନ୍ତୁ ଏହା ସହିତ ଦେଶଭାଗର ଦୁଃଖଦ ନିଷ୍ପତ୍ତି ମଧ୍ୟ ଆସିଥିଲା। ଭାରତ ଓ ପାକିସ୍ତାନ ନାମରେ ଦୁଇଟି ସ୍ୱାଧୀନ ରାଷ୍ଟ୍ରର ଜନ୍ମ ହେବାକୁ ଯାଉଥିଲା। ଏହି ରାତି ଥିଲା ଏକ ନୂତନ ଅଧ୍ୟାୟର ଆରମ୍ଭ ହେବା ପୂର୍ବର ଶେଷ ରାତି, ଯେଉଁଠି ଆନନ୍ଦ ଓ ବିଷାଦର ମିଶ୍ରଣ ଦେଖାଦେଇଥିଲା।
ନୂଆଦିଲ୍ଲୀରେ ଘଟଣାବଳୀ
ଅଗଷ୍ଟ ୧୪, ୧୯୪୭ର ରାତିରେ ନୂଆଦିଲ୍ଲୀରେ ଏକ ଅସାଧାରଣ ପରିବେଶ ଥିଲା। ଏହି ରାତିରେ ଭାରତୀୟ ସମ୍ବିଧାନ ସଭାର ଏକ ବିଶେଷ ଅଧିବେଶନ ଅନୁଷ୍ଠିତ ହୋଇଥିଲା। ଏହି ଅଧିବେଶନ ରାତି ୧୧ଟାରେ ଆରମ୍ଭ ହୋଇଥିଲା ଏବଂ ମଧ୍ୟରାତ୍ରିରେ ସ୍ୱାଧୀନତାର ଘୋଷଣା ହେବାକୁ ଥିଲା। ପଣ୍ଡିତ ଜବାହରଲାଲ ନେହୁରୁଙ୍କ ନେତୃତ୍ୱରେ ଏହି ଅଧିବେଶନ ଅନୁଷ୍ଠିତ ହୋଇଥିଲା। ଏହି ରାତିରେ ନେହୁରୁଙ୍କର ପ୍ରସିଦ୍ଧ “Tryst with Destiny” (ଭାଗ୍ୟ ସହିତ ସାକ୍ଷାତ) ଭାଷଣ ଦିଆଯାଇଥିଲା, ଯାହା ଭାରତୀୟମାନଙ୍କ ପାଇଁ ଏକ ପ୍ରେରଣାଦାୟୀ ମୁହୂର୍ତ୍ତ ଥିଲା। ଏହି ଭାଷଣରେ ନେହୁରୁ ଭାରତର ସ୍ୱାଧୀନତାର ଆନନ୍ଦ ସହିତ ଦେଶଭାଗର ବେଦନାକୁ ମଧ୍ୟ ଉଲ୍ଲେଖ କରିଥିଲେ।
ସମ୍ବିଧାନ ସଭାରେ ସର୍ବସମ୍ମତି କ୍ରମେ ଭାରତକୁ ଏକ ସ୍ୱାଧୀନ ରାଷ୍ଟ୍ର ଭାବେ ଘୋଷଣା କରାଯାଇଥିଲା। ଏହି ରାତିରେ ସମଗ୍ର ଦିଲ୍ଲୀରେ ଏକ ଉତ୍ସବମୁଖର ପରିବେଶ ଥିଲା। ଲୋକମାନେ ରାସ୍ତାରେ ଏକତ୍ରିତ ହୋଇ ସ୍ୱାଧୀନତାର ଆନନ୍ଦ ପାଳନ କରୁଥିଲେ। ତିରଙ୍ଗା ଝଣ୍ଡା ଓ ଜାତୀୟ ସଙ୍ଗୀତର ଧ୍ୱନି ସମଗ୍ର ନଗରୀରେ ପ୍ରତିଧ୍ୱନିତ ହେଉଥିଲା।
ସ୍ୱାଧୀନତାର ଆନନ୍ଦ ସହିତ ଏହି ରାତି ଦେଶଭାଗର ବେଦନା ମଧ୍ୟ ବହନ କରୁଥିଲା। ଅଗଷ୍ଟ ୧୪, ୧୯୪୭ରେ ପାକିସ୍ତାନ ଏକ ସ୍ୱାଧୀନ ରାଷ୍ଟ୍ର ଭାବେ ଜନ୍ମ ନେଇଥିଲା।
ଏହି ଦେଶଭାଗ ଯୋଗୁଁ ଲକ୍ଷ ଲକ୍ଷ ଲୋକ ନିଜ ଘରଛାଡ଼ି ନୂଆ ସୀମାନ୍ତ ଅତିକ୍ରମ କରୁଥିଲେ। ପଞ୍ଜାବ ଓ ବଙ୍ଗଳାରେ ସାମ୍ପ୍ରଦାୟିକ ହିଂସା ଭୟଙ୍କର ରୂପ ନେଇଥିଲା। ଏହି ରାତିରେ ଅନେକ ସ୍ଥାନରେ ଆନନ୍ଦର ବାତାବରଣ ଥାଇ ମଧ୍ୟ ଅନ୍ୟତ୍ର ରକ୍ତପାତ ଓ ବିଚ୍ଛେଦର ଦୃଶ୍ୟ ଦେଖାଦେଇଥିଲା।ଜନସାଧାରଣଙ୍କ ମନୋଭାବ ସାଧାରଣ ଜନତାଙ୍କ ମନରେ ଏକ ମିଶ୍ରିତ ଭାବନା ଥିଲା।
ଗାଁ ଓ ସହରରେ ଲୋକମାନେ ସ୍ୱାଧୀନତାର ସୁଖବର ଶୁଣି ଆନନ୍ଦିତ ହେଉଥିଲେ, କିନ୍ତୁ ଦେଶଭାଗର ଦୁଃଖ ମଧ୍ୟ ସେମାନଙ୍କୁ ବ୍ୟଥିତ କରୁଥିଲା। ଅନେକ ସ୍ୱାଧୀନତା ସଂଗ୍ରାମୀ, ଯେଉଁମାନେ ଦୀର୍ଘ ସମୟ ଧରି ବ୍ରିଟିଶ ଶାସନ ବିରୁଦ୍ଧରେ ଲଢ଼ିଥିଲେ, ସେମାନେ ଏହି ରାତିରେ ଏକ ନୂତନ ଭାରତର ସ୍ୱପ୍ନ ଦେଖୁଥିଲେ। ମହାତ୍ମା ଗାନ୍ଧୀ ଏହି ସମୟରେ କଲିକତାରେ ଥିଲେ, ଯେଉଁଠି ସେ ସାମ୍ପ୍ରଦାୟିକ ସମ୍ପ୍ରୀତି ରକ୍ଷା ପାଇଁ ପ୍ରୟାସ କରୁଥିଲେ।
ସ୍ୱାଧୀନତାର ପ୍ରଥମ ମୁହୂର୍ତ୍ତ
ମଧ୍ୟରାତ୍ରିରେ, ଯେତେବେଳେ ଘଣ୍ଟା ୧୨ଟା ବାଜିଲା, ଭାରତ ଔପଚାରିକ ଭାବେ ସ୍ୱାଧୀନ ହେଲା। ସମ୍ବିଧାନ ସଭାରେ ଜାତୀୟ ସଙ୍ଗୀତ ଗାନ କରାଗଲା ଏବଂ ତିରଙ୍ଗା ଝଣ୍ଡା ଉତ୍ତୋଳନ କରାଗଲା। ଏହି ମୁହୂର୍ତ୍ତ ଥିଲା ଭାରତୀୟମାନଙ୍କ ପାଇଁ ଗୌରବର ମୁହୂର୍ତ୍ତ, ଯେଉଁଠି ସେମାନେ ନିଜର ଭାଗ୍ୟ ନିଜେ ନିର୍ଦ୍ଧାରଣ କରିବାର ଅଧିକାର ପାଇଲେ।
ଅଗଷ୍ଟ ୧୪, ୧୯୪୭ର ରାତି ଥିଲା ଏକ ଐତିହାସିକ ମୁହୂର୍ତ୍ତ, ଯେଉଁଠି ଆନନ୍ଦ ଓ ବେଦନା ଏକାଠି ମିଶିଥିଲା। ଏହା ଥିଲା ଏକ ନୂତନ ଭାରତର ଜନ୍ମର ପୂର୍ବରାତ୍ରି, ଯେଉଁଠି ସ୍ୱପ୍ନ, ଆଶା ଓ ଚ୍ୟାଲେଞ୍ଜର ଏକ ନୂତନ ଯାତ୍ରା ଆରମ୍ଭ ହୋଇଥିଲା। ଏହି ରାତି ଆମକୁ ମନେ ପକାଇ ଦିଏ ଯେ ସ୍ୱାଧୀନତା କେବଳ ଏକ ରାଜନୈତିକ ଘଟଣା ନୁହେଁ, ବରଂ ଏକ ଜାତିର ଆତ୍ମଗୌରବ ଓ ସଂକଳ୍ପର ପ୍ରତୀକ।
